ਸਫ਼ਰਨਾਮਾ

ਸਫ਼ਰਨਾਮੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਪਣਾ ਵਹਾਅ ਪੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਵਗਣਾ ਤਾਂ ਹੈ ਲਾਜ਼ਿਮ, ਕਿਤੇ ਖੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।

ਗੁਆਈ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਉਮਰ, ਮਿੱਟੀ ਗੁੰਨਦਿਆਂ ਅਪਣੀ,
ਕੇ ਕੁਝ ਬਣਨੈ, ਕਿਸੇ ਦੇ ਚੱਕ ’ਤੇ ਚੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।

ਸਫ਼ੇ ਵੀ ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਸਿਰਫ਼ ਅੱਖਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੇ,
ਮੈਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਓਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।

ਕਿਨਾਰੇ ਦੇਣ ਜਦ ਤਕ ਰਾਹ, ਵਗੇ ਸਮਤਾਲ ਅਤੇ ਗਹਿਰੀ,
ਨਦੀ ਰੋਕੀ ਗਈ ਤਾਂ ਓਸ ਦਾ ਚੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।

ਮਰੇ ਹਾਂ ਰਾਤ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਅਸੀਂ, ਪੂਰਬ ਲਈ ਲੜਦੇ,
ਕਿਸੇ ਸੂਰਜ ਦਾ ਸਾਡੇ ਮਾਣ ਵਿਚ ਚੜ੍ਹਨਾ ਵੀ ਬਣਦਾ ਹੈ।